Otorohanga en Rotorua

We zijn via een goed onderhouden snelweg van Auckland naar Matamata gereden, waar de Alexander family farm staat en op wiens land het hobbitdorp Hobbiton is gebouwd voor de Lord of the Rings en Hobbit films. We werden met zo’n 20 man in een bus gezet en reden het landgoed op vanaf het visitor centre met goed café en leuke shop voor de voorspelbare movie prullaria zoals plastic elfen oren en een vilten Gandalf-hoed voor 300 (!) dollar. Goed verdienmodel wel! De movie set tour was echt erg leuk. Jaren geleden toen wij die trip vanuit Rotorua verkochten hoorden we altijd dat het suf was omdat die hobbit holen gedemonteerd waren en er dus eigenlijk weinig te zien was. Na het maken van de Hobbit hebben ze de set echter goed gebouwd en onderhouden. Het is echt precies zoals in de film en de gids vertelt bij elk bochtje en huisje wat daar precies werd opgenomen. Je loopt daarna via mooie paadjes, een speciaal gebouwde eikenboom met zijden blaadjes en de eendenvijver naar de Green Dragon Inn, de beroemde hobbit kroeg waar je een zelfgebrouwen bier krijgt voorgeschoteld. Het was een beetje een laffe Palm maar ach! De omgeving was sprookjesachtig en alles was echt mooi gemaakt, als je van de films houdt echt wel een aanrader! Enige domper was de zeikende regen. Daarna zijn we naar Otorohanga gereden waar we op een volledig off-grid werkende farm verblijven. Wat ik me niet helemaal had gerealiseerd is dat het de bovenverdieping is in huis bij Grant en Jamie en hun 2 kids en honden, dus echt privacy hebben we niet maar ook dit is weer een leuke ervaring! Het huis is echt prachtig, een rode schuur en van binnen met spaanplaat bekleed, prachtige houden keuken en weer een belachelijk mooi uitzicht. Waikato is heel groen en mooi, heuvelig met duidelijk zicht op het vulkaanplateau van het midden Noorder-eiland. Vanaf het terras kan je zelfs de besneeuwde top van Mt Ruapehu zien! ’s Avonds hebben we met Tyler een paar biertjes gedronken, het was een gezellig weerzien met deze rauwe kiwi-bonk met klein hartje. Vanmiddag zijn we naar de Waitomo caves gegaan voor de glowworm tour, was mooi om te zien. Ik vroeg me alleen af hoe het toch mogelijk is dat er ALTIJD wel een gezin met een jankbaby bij is. Waarom?! Waar-om ga je met een beebie een koude donkere tochtige boottocht onder de grond maken? Waar de gids ook nog vertelt dat de gloeiwormen nogal gevoelig zijn als het op lawaai aankomt en we zelfs niet mochten fluisteren of onze voeten verzetten op de aluminium bodem... aan dit concept hebben beebies dus geen enkele boodschap.. Jas en ik hebben hier in 2008 in de naastgelegen Ruakuri grot Blackwater rafting gedaan, maar dat zag Jake niet zitten zo onder de grond. Na deze trip zijn we naar de Marokopa waterval gereden en gewandeld, een prachtig gevaarte! Zeker gezien de flinke regenval van de afgelopen tijd was hij erg indrukwekkend met zijn 30m naar beneden donderend geweld. Daarna hebben we nog een klein uitstapje gemaakt naar de prachtige Natural Bridge waar ook stalactieten en mieten langs de rotsen zijn gevormd. Het verschil? Tieten hangen, kennelijk.. of zoals Hagrid treffend zei :’stalagmiet is met een m’. ’s Avonds zijn we uit eten geweest met Tyler en zijn zoon James die ook 11 is. Was gezellig, die kids pakken toch meteen de electronica erbij en al snel gaan de gesprekken over dingen die wij niet meer bijhouden! Dus gezellig herinneringen opgehaald aan onze tijd samen in Rotorua. Daar was ook ons volgende adres; Jas en ik hadden best hooggespannen verwachtingen van die stad waar wij toch een paar maanden hebben gewoond. Nou, dat is dus altijd zo shit aan hooggespannen verwachtingen he.. dat strookt meestal niet met de werkelijkheid, en ook nu niet. Wat een armoedige bedoening ook weer. Waar Otorohanga, wat veel meer een durpke is, echt netjes en prima op orde was, was Rotovegas zoals het liefkozend werd genoemd echt een schaduw van vroeger. Het gebrek aan de enorme toeristenstroom die hier altijd was door alle adventure sports doet zich goed voelen .. We zijn even binnen gestapt bij onze oude Planet Nomad’s backpackers, nu Downtown backpackers, maar het was helemaal anders en er leken nu allemaal vage types te wonen of zoiets. De madam achter de balie keek ons zo achterdochtig aan dat we maar gauw door zijn gelopen. Onze airbnb is een echte Kiwi bach aan de rand van de Redwoods, een groot woud vol van de wat kleinere neef van de grote Sequoia-bomen. Toch torent de hoogste formaatje toren van Pisa boven ons uit. Rotorua heeft toch veel meer attracties dan we nu tijd voor hebben, er zijn ook veel low-key dingen die me hilarisch hadden geleken, zoals Midgetgolf met konijnen die overal gezellig rondhupsen, en er is een kattencafe met 27 katten die lekker komen knuffelen, maar ook de gondola en luge, een soort bobsleebaan maar dan met karretjes was top geweest, en de driftkartz, karten met gladde wielen op een spekgladde baan. Voor we Rotorua binnenreden zijn we bij Zorb gestopt, want dat stond nou echt op nummer 1 van Jake’s verlanglijstje! Het zit zo: een grote opblaasbare bal met een gat waar mensen in gaan, plens water erbij en dan wordt het flapje dicht geritst en die bal met inhoud van een heuvel afgeduwd… Je kan kiezen uit een kronkelbaan of een rechte racebaan. Ik zag mezelf al met hoofdpijn en kotsneigingen in mijn nabije toekomst voor me, dus heb echt als de moedah beneden zitten kijken naar mien jongens haha! Ze vonden het geweldig! Daarna zijn we de stad ingegaan en hebben we een wandelingetje gemaakt door Kuirau park, dit is geothermisch een heel bijzonder gebied want overal komen stoomwolken en dampen uit de grond vanwege al die thermische activiteit. Kokende modderpoelen en meertjes zie je hier overal. En….. het STINKT in de hele stad naar zwavel. Echt apart, en vreemd vertrouwd! Jake heeft om mij nog steeds onbegrijpelijke redenen bedacht dat hij wil skydiven, dus we zijn vol goede moed naar Taupo gereden om te kijken of dat kon, en ook om te kijken of hij dat echt echt ECHT zou willen. Hij was aan t dimdammen met die mevrouw over het weer, maar uiteindelijk was het te bewolkt en ging het feest niet door. We zijn daarna naar Kerosene Creek gereden, een riviertje van warm water met poelen en watervallen, dat was wel weer bijzonder, en niks veranderd! ’s Avonds hebben Jasper en ik samen de treetop walk gedaan; ze hebben 28 swingbridges gespannen tussen platformen zo’n 20 tot 30m hoog in de woudreuzen. Het geheel hebben ze spectaculair verlicht met ledlampen, en ook al vond ik die hoogte wel spannend, tussen de stalen roosters naar beneden kijkend en wiebelend op die bruggen, het was echt prachtig mooi! Jake wilde niet mee, die had even behoefte aan wat me-time dus een romantisch uitje voor pa en moe! Vandaag zijn we op de Tongariro-rivier gaan white water raften! Het is een grade 3 rivier, de eerste echte graad die zichzelf white water rafting mag noemen. De rivier is prachtig en ongerept en thuis van de zeldzame Blue duck, de Whio, die we op de rustiger stukjes heel goed konden bewonderen! Ik zal toegeven dat het mijzelve in mijn bikini, 2 fleece truien, dan een wetsuit, dan watersokken en laarsjes, dan een spatshirt, ook nog lifevest, handschoenen, muts EN een helm proppen niet het leukste begin was, maar de rest….. EPIC!!! Het is 14km met maar liefst 60 rapids om te overwinnen; de meeste hebben namen zoals legbreaker, rockgarden of cheesegrater, maar de engste was… number four… Bij het commando “hold on” moesten we met de ene hand het touw aan de binnenkant vasthouden en met onze peddelhand de peddel en het buitentouw vasthouden, dit was op de wat ruigere stukken. Jake vond het echt heel spannend (hete tranen en de woorden ik haat jullie zijn inderdaad voorbij gekomen) en aangezien zijn peddel contributie toch niet van vitaal belang was, hebben we zijn peddel maar aan de wilgen gehangen en kon hij zich verder gewoon vasthouden en schrap zetten. Dat ging prima en vond hij het uiteindelijk ook gaaf gelukkig! Aan het eind van 1 van de rapids verdween de voorkant onder water tegen een rots of zoiets en stond de boot ineens stil. Zo niet mijn echtgenoot! Met een boog en snoekduik waar Ranomi trots op zou zijn geweest werd hij uit de boot gelanceerd en dook sierlijk het kristalheldere, blauwe water in! Hij werd vakkundig weer aan boord getrokken door gids Gypsy en hij moest er erg om lachen :D Zo’n opwindende dag kan je alleen maar afsluiten met een lekker etentje en de vredige slaap van zware arbeid! Vandaag zijn we naar Auckland terug gereden en hebben we grandioos lekker gegeten bij Ken’s yakitori bar.. Ik heb er geen woorden voor HOE lekker we bij dit onooglijke tentje hebben gegeten. Het was ons al opgevallen vorige week hier, dat het behalve van de blauwe rook ook uitpuilde van de mensen! Dat ken alleen maar goed wezen! Ken himself stond inderdaad met Japanse concentratie en precisie alle soorten spiesjes tot perfectie om te draaien en besauzen (nieuw werkwoord uitgevonden!). Wederom dik tevreden rollen we straks ons bed in voor we morgenochtend op de Northern Explorer stappen, een treinreis die ons in een dag naar Wellington gaat brengen! Ik heb enorm zin in Wellington want we slapen in een treehouse, en ik herinner het me als een erg leuke stad, maar begin ook wel errug uit te zien naar het Zuidereiland! Voelt toch een beetje als waar het allemaal echt om gaat! Hopelijk gaat alles jullie ook goed, en ik hoop dat jullie de foto’s ook kunnen bekijken die ik steeds upload; ik vraag me soms af of die te zien zijn! Please let me know als het niet zo is! Dikke knuffels, wederom uit Auckland!