Het Grote van Lingen avontuur

Hallo allemaal daar ben ik maar weer eens even!

Het zal deze keer een wat minder gezellig verhaal zijn ben ik bang maar ja.. het leven is nou eenmaal niet altijd alleen maar leuk dus pak een biertje, wijntje, whatever makes you happy en ga er maar eens goed voor zitten. Met snacks wel.

Zoals ik in mijn vorige verslag schreef waren we lekker op weg om onze draai te vinden hier, maar als ik het zelf zo teruglees zie ik ook wel dat het meer een beetje ieder zijn eigen draai vinden was. Een heel lang verhaal kort: Jasper en ik zijn uit elkaar en de scheidingsprocedure loopt. (ja, deze keer echt..) Uiteraard is alles zijn schuld en gaan we de rest van ons leven besteden aan het elkaar zo zuur mogelijk maken! Oh nee wacht, dat doen we toch maar niet : )

Het is natuurlijk zeker niet het idee waarmee we zijn geëmigreerd, en ik vind het een beroerde afsluiting na 22 jaar samen maar ik denk wel dat het beter is. (uuh wat een cliché uitspraak hé!) Voor die arme Jake vind ik het echt vreselijk sneu, alsof naar de andere kant van de wereld verhuizen nog niet genoeg was.. En nou moet hij hier ook nog een plek voor vinden. Jasper en ik hebben gelukkig allebei een fijne plek gevonden om te wonen en proberen wel om het zo makkelijk mogelijk te maken voor hem, er is (bijna) geen ruzie en narigheid al ontkomen we er soms toch ook niet helemaal aan.Logisch ook wel dat er na zo’n lange tijd veel emoties bij zo’n breuk komen kijken.

Goed, dan even terug naar de winery; dat was echt een van de leukste baantjes die ik ooit heb gehad, maar het was tijdelijk, dus dat was rond pasen al afgelopen. Lars heeft de tasting room en de winery verkocht, maar de druiven en TM’s wel gehouden, dus Te Mania en Richmond Plains blijven wel bestaan maar hij moet een andere locatie zoeken om de wijn te blijven maken. Als coulance mag hij dit jaar de tasting room nog wel gebruiken, dus had hij gevraagd of ik dan weer wilde terugkomen. Maar ja, ik moest ook verder gaan kijken en toen wist ik dit natuurlijk ook niet, dus toen Jasper een auto verkocht aan een verpleegkundige van het Hospice in Nelson en aan de praat raakte over het vak kreeg ik een uitnodiging om te komen praten over werken bij het hospice om mijn verpleegkundige registratie via/met die organisatie te doen, en dan daarna daar te kunnen werken. Tour van het nieuwe gebouw was super, en de SPCU (patiënten unit) ook, iedereen enthousiast dus gaan met die banaan! Inmiddels ben ik bijna 5 maanden verder in dit traject en ik kan wel HUILEN. Wat een draconisch gebeuren. Alsof ze hier niet staan te gillen om verpleegkundigen doet de bureaucratie hiervan me echt duizelen. De gezondheidszorg is hier zonder enige twijfel stukken minder van kwaliteit dan in Nederland, qua faciliteiten, maar ook gewoon echt minder ontwikkeld als (verpleegkundig) vak. Desalniettemin moet ik door belachelijke ringetjes springen die toevallig allemaal geld kosten, om via een Amerikaans bedrijf mijn kwalificaties en geschiktheid aan te tonen. Want NZ wil natuurlijk geen onder gekwalificeerde verpleegkundigen binnenhalen. Pfffffft. Nou, ik heb een poos wel gedacht dat het in het kader van een stabiele job, zeker in deze fase van mijn en Jake’sleven een goede zet zou zijn, maar het duurt maar voort en zet gewoon geen zoden aan de dijk. Ik heb nu 3 baantjes om in mijn levensonderhoud te voorzien, en ik snap wel dat dit tijdelijk nodig is, maar goed laten we even eerlijk zijn; ik ben niet naar Nieuw-Zeeland verhuisd om hier het werk te doen wat ik in Nederland ook al schijtzat was. De zorg dan he, niet Vivisol want dat was wel echt top! Op zich vind ik het hospice echt een mooie organisatie en tuurlijk is het mooi werk om mensen met een life-limiting illness en hun naasten te begeleiden, ik vond dat altijd een mooi onderdeel van mijn werk, maar ja het is toch ook wel weer de zorg. En ik wou vogeltjes, water, bomen, natuur, bootjes, alcohol en ander blij gedoe! Ik ben altijd fan geweest van de kosten-baten analyse, en het begint me meer te kosten dan het me gaat opleveren, dussssss ik ben toch ook weer verder aan het kijken. Gelukkig staan de mooie seizoenen voor de deur en is NZ weer ‘open’, dus ik hoop een leuk baantje te vinden bijvoorbeeld in Abel Tasman want ik ben vurlief op hem haha!

Een van mijn bijbaantjes is toch ook wel de winery maar als oproeper, dus harstikke leuk maar ik wil/moet meer van dit! Het is dus duidelijk een wat mindere periode in mijn leven, maar ik heb gelukkig genoeg vertrouwen in mezelf dat ik hier weer goed uit ga komen , en zeker ook door alle steun en liefde uit Nederland. In deze tijd voel ik het gemis van mijn ‘fanclub’ extra hard, en dat is dan wel een soort geaccepteerde pijn als je gaat emigreren, maar de volheid waarmee dat gevoel je af en toe in je buik stompt kan je echt niet incalculeren hoor, dat is echt erger dan je vooraf dacht. Ik heb het bijvoorbeeld heel erg als ik m’n zus en neefjes zie met videobellen, of Ineke met de kids, die ook m’n nepnichtjes en -neefje zijn, je mist zoveel, en zij gaan natuurlijk ook door! Het is logisch, maar het wordt toch wat dunner allemaal als je zover weg bent en niet lijfelijk kan investeren in die relaties. Wil ik dan terug naar Nederland? Nou dat heb ik me wel vaak afgevraagd de laatste tijd, en soms wou ik wel terugrennen en zo m’n oude leven inspringen waar ik wist wat ik had in plaats van al dit onduidelijke gedoe, maar nee toch niet hoor.. Nieuw-Zeeland als land past me veeeeeeeeeeel beter dan Nederland, de rust en schoonheid, veel minder druk en gehaast, en ik geloof dat ik in deze omgeving echt veel meer kansen heb om me te ontwikkelen in de richting die ik het liefst wil. Ik kan hier elke dag dingen doen die me intens gelukkig maken zoals wandelen en zwemmen op de meest prachtige plekken! Bovendien ben ik ook dankbaar en gelukkig met de relaties die ik hier al wel heb, dat is een grote steun voor me! En ik zeg het maar eerlijk, mijn levensambitie is een stukje grond, een tiny house, kipjes en een Jack Russell haha! Ik wou alleen maar dat iedereen dan fijn hier kwam wonen, of dat ik een paar duuzend euro over had om even op vakantie te komen en na een paar weken knuffelen weer terug te gaan! Maar goed, ik denk dat dat haalbare dromen zijn en ik ga ze zelf waar maken, BAM!

Als ik terugkijk op het laatste jaar heb ik ook echt zoveel mooie dingen meegemaakt, niet in de laatste plaats door Pacific Beer Trading! Ok het is momenteel erg ssssslllllooooommmmm ermee, maar er broeit iets Australisch na een fantastische trip die ik in juli naar Brisbane heb mogen maken, en Beervana in augustus in Wellington was ook weer een heel gave ervaring, stom hoe je de neiging hebt om de dingen die je wél bereikt hebt snel weg te zetten en te focussen op wat er dan niet lukt. Want ik had veel meer aansluiting natuurlijk dan vorig jaar, door mijn investeringen in relaties begin ik toch steeds een bekender gezicht aan het worden bij de brouwers en ook al komt uit 90% van die investeringen niet meteen iets, alles telt, en dan ineens kan er toch zomaar iets tot bloei komen! Het is een raar ding, dat ondernemen maar ik vind het wel echt een leuk experiment, en ben ik benieuwd waar dat verder heen gaat als de transport sector weer wat beter op gang komt!

Verder begint hier over een maand de zomervakantie, en daarna gaat Jake naar Nayland College! Hopelijk zal dat wel wat meer om het lijf hebben dan Intermediate, want net als de zorg is het niveau van onderwijs wel echt stukken minder dan in Nederland. Het is een beetje lanterfanterig zeg maar, aanwezigheid is gewoon geen ding hier, leerplichtambtenaren die je achter de broek aan zitten waarom je met je kind ongeoorloofd naar de Efteling ging i.p.v. naar school is ondenkbaar! Jake zegt soms wel dat hij op school dingen doet die hij in NL 5 jaar geleden al deed, en verder doen ze ook gewoon niet zo heel veel. Wel veel sport, en school zegt zelf dat deze leeftijd en onderwijsvorm meer is gericht op de sociale ontwikkeling en niet op academische prestaties maar ja.. 170 tieners bij elkaar zetten en zeggen ‘braaf zijn he jongus!’ is toch wel wat anders haha! Aan de andere kant, het is ook niet Nederland! En dat beetje langzame, dat is ergens ook wel weer fijn! Het echte leven grijpt die kinders snel genoeg.

Nou, als je nog aan het lezen bent complimenteer ik je bij deze met je uithoudingsvermogen, het was weer een hele lap, maar ik wilde deze hele onderneming beschrijven, en daar horen ook tegenvallers en teleurstellingen bij! Dat gezegd hebbende hou ik m’n kop in de wind, en ga ik aan de slag voor m’n Tiny house Jack Russell! Dikke knuffels van Marijn